Kroniki Jaaru. Księga luster - Adam Faber [Recenzja matki i zaczytanej 12-latki]

Dawno razem z córką nie dzieliłyśmy się z Wami wrażeniami z naszych wspólnych lektur.  Oj, bardzo dawno. "Wspólne lektury" raczej nie są trafnym określeniem, bo już od dawna nie czytamy razem na głos. Po pierwsze, moja córka czyta znacznie szybciej, a po drugiej, jej wiek mówi chyba sam za siebie. Ta epoka minęła już bezpowrotnie...

Czytamy więc niezależnie od siebie, ale niejednokrotnie są to te same książki.

Tym razem był to pierwszy tom „Kronik Jaaru” Adama Fabera.

Ten tekst muszę zacząć od pewnego wyzwania – połakomiłam się na okładkę „Kronik Jaaru”, jej piękny klimat stworzony przez Tojko oraz na porównanie głównej bohaterki do Harry’ego Pottera. No cóż, mam słabość do serii J.K. Rowling i bardzo przypadła mi do gustu koncepcja damskiej postaci nawiązującej lub podobnej do Harry’ego. To prawda, że nie lubię fantastyki i młodzieżówek. Prawdą jest również to, że nie lubię marketingowych porównań. Ale od każdej reguły są wyjątki i czasem łamie się wewnętrzną dyscyplinę. Tak też było w tym przypadku. Swoją przygodę z Potterem zaczęłam jako osoba dorosła. Potem dałam się jeszcze uwieźć Atramentowej Trylogii Cornelii Funke. Pomyślałam więc, że i seria Adama Fabera może mnie zaczarować. Niestety tak się nie stało. Cała opowieść rozkręca się bardzo długo, a nawet wtedy, gdy nabiera jakiegoś dynamizmu, dla mnie daleka była od porywającej. Fabuła do mnie nie przemówiła, bohaterowie wydali mi się bardzo sztampowi, a najgorszym rozczarowaniem jest magiczny świat stworzony przez autora. Nie poczułam jego magii, nie zafascynował mnie, nie wydał mi się ani oryginalny, ani dopracowany. Odnoszę wrażenie, że stworzony w "Księdze luster" świat jest kombinatem puzzli zaczerpniętych z rożnych już opowiedzianych przez innych historii. Nie wiem, czy w sposób zamierzony lub świadomy, ale dostrzegam nawet element znany mi z… disneyowskich bajek o Dzwoneczku. Przyznam Wam szczerze, że ten detal rozbawił mnie. Inni mogą nie mieć takiego skojarzenia jak ja, ani tym bardziej nie będą tym rozśmieszeni. Być może naoglądałam się za dużo bajek.

Pamiętajcie jednak, że jest to opinia osoby, która jest dużo, naprawdę dużo starsza od czytelników, do których ta książka jest skierowana. Z drugiej strony jest wiele tytułów literatury dziecięcej, które bardzo lubię i czytam z przyjemnością. I to może być klucz – użyłam sformułowania literatura dziecięca, a przecież czym innym jest współczesna literatura młodzieżowa. Może nadaję się na czytelnika książek dla dzieci, a dla młodzieży już nie. Hmm, chyba to również nie jest rozwiązanie zagadki mojego braku sympatii dla „Kronik Jaaru”, bo powyżej wymieniałam dwie serie, z pewnością młodzieżowe, które lubię bardzo. Może jednak „Księga luster” nie jest książką porywającą, zapalającą iskierki w oczach czytelnika. Z pewnością ma większe szanse na pozytywne przyjęcie przez nastoletnich czytelników. A skoro tak, oddam głos swojej córce.

„Kroniki Jaaru” to książka, która dla każdego ma inne przesłanie. Wiele sytuacji i historii można powiązać z naszym życiem.

Co myśli o tej książce 12-latka? Uważam, że wyróżnia się na tle innych powieści fantastycznych tym, że świat Jaaru został przez autora tak skonstruowany, że każdy czytelnik może inaczej wyobrazić sobie krainę magii z powieści Adama Fabera.

Postaci z tej książki były bardzo wyraźnie nakreślone, co odrobinę zagrabiało pole do popisu wyobraźni odbiorców, aczkolwiek nie zmienia to faktu, że każdy charakter różnił się od drugiego, a myśli rady i poglądy każdego bohatera były różne, a tym samym fascynujące.

Akcja powieści według mnie rozkręciła się na dobre dopiero po odkryciu przez Kate Jaaru. Przedtem historia w ogóle nie zaciekawiła mnie, ale jak to nałogowy książkoholik, przestrzegam zasady nr 1 – zawsze daję książce drugą szansę.

W wielu książkach, które powstały na fali tzw. potteromanii, która ogarnęła świat literatury fantastycznej 20 lat temu, przewija się standardowy scenariusz:

1. bohater nie wie, że jest czarodziejem
2. bohater dowiaduje się, że jest czarodziejem
3. jako początkujący czarodziej przejawia wielką moc
4. odbywa spektakularną walkę z innym czarodziejem.

W książce Adama Fabera schemat jest zupełnie inny, a postaci i charakterystyczne przedmioty są z zupełnie osobnej kategorii.

Po poruszeniu tylu tematów muszę jednak przyznać, że „Kroniki Jaaru” są bardzo ciekawie i dobrze napisane. Nie jest ona jedną z tych książek, o którą jest dużo szumu, że „nadchodzi nowy Harry Potter”, bo wyczyny J.K. Rowling nie da się powtórzyć. Jeśli wybiera się taką tematykę, warto dążyć do kreowania swojej, wyjątkowej, kreatywnej historii, a nie powielać znany już schemat.

 

***

Jak widzicie tym razem zupełnie nie zgadzam się z opinią mojej córki. Choć wspomniała, że początek jej nie zaciekawił, to potem, w przeciwieństwie do mnie, wciągnęła się w historię o Kate Hallander. Dla mnie długo była ona nużąca, a nawet wtedy, gdy w fabule coś drgnęło, nie czułam się zaintrygowana, zaskoczona czy zaczarowana.

Na półce już czeka drugi tom - „Czarny amulet”. Ponieważ pierwszy nie przekonał mnie do siebie, trudno mi będzie zabrać się za lekturę kolejnego. Słyszałam, że jest lepszy, że więcej się w nim dzieje, ale wstrzymam się z decyzją aż usłyszę „werdykt” mojej córki. 

W najbliższych planach mamy jeszcze trzy inne wspólne lektury, więc z pewnością cykl „Recenzja matki i zaczytanej 12-latki” pojawi się tu nie raz.

Czekamy na Wasze opinie o „Kronikach Jaaru”.